Ik ben geen oma maar wel tante, Elsa, oudtante, moeder, Eisa van velen.
En dus herkennen jullie vast deze kreten;
“Kom Eisa, lennen”
“Toppen Eisa, ik tel 1, 2, 3….gevonne!”
“Boks”
“Zullen we buiten spelen?”
“Kijk eens hoe goed ik kan hooghouden?”
“Voetballen, kijk schijnbeweging tante Elsa”
“Kijk welk woord ik heb gemaakt Tante Elsa?”
“Zullen we ipad doen?” “Ja, ik wil de koe”
“Boekie lezen?”
“Kijk tante Elsa, mijn kaarten”
“Tante Elsa zullen we film kijken?”, en vervolgens zit je een uur lang naar een schattige kinderfilm te kijken waar de kleine helemaal in opgaat en jij vooral opgaat in de kleine.
Gezien worden. Achterna rennen. Samen spelen. Aandacht. Knuffels, grapjes, highfive, boks. Aandacht.
Als tante, oma, moeder, vader, opa, oom, broer, zus, buurvrouw, vriend, houd je van het feit dat je aandacht kan geven, die ander aan het lachen kan krijgen. Dat jij nodig bent om liefde te geven, en dat die ander het zo fijn vindt om liefde te krijgen.
Dat is LEVEN. Relaties, je geliefd weten en je gewenst te weten. Nodig te hebben en nodig te zijn. Met open armen ontvangen en genieten van open armen die er zijn voor jou. In het licht. Stralend, lachend, je geliefd wetend. Dat is LEVEN. Overgrootmoeder en achterkleinkind, schaterend genietend. “Omi, gevonne!”