Een boswandeling als vele anderen. Stilte, zon, foto camera mee. Af en toe zie ik een hert, ik loop langs de kudde van schotse hooglanders en heb helaas nog geen paarden gezien. Gewoon lekker genieten.
Als ik op 10 minuten lopen van de ingang ben, zie ik rechts van mij ineens een mannetjes hert rennen. Hij rent langs mij heen en steekt voor mij het pad over. Op de vlucht. Raar. Ik ken het gedrag zo langzamerhand van een hert en weet dat ze pas reageren als ze mij zien of horen. Dan kijken ze meestal eerst wat ik ga doen en dan pas besluiten ze weg te rennen. Maar dit is anders. Al snel daarna volgt een vrouwtjes hert. Ook zij komt van rechts en vlucht het pad over, zo’n 30 meter voor mij. Ik reageer snel. Als er meerderen op de vlucht zijn, zullen ook zij dezelfde route nemen dus ik pak mijn camera en zoom in op het pad. Elk hert wat nu over het pad zal rennen of springen, vang ik met mijn camera!
Ik kijk door de lens en ineens zie ik vanuit mijn ooghoek iets laag bij de grond aan komen rennen. Mijn eerste reflex is: “een wolf!”….Bizar want dat kan helemaal niet maar dat schiet toch door mij heen.
Ik haal de camera naar beneden en kijk….een herdershond rent over het pad achter de herten aan. Het is hier verboden voor honden dus deze is kennelijk ontsnapt. In een spontane herthelpende actie roep ik heel hard: “Kom hier!”. De hond stopt. En opnieuw roep ik: “Kom hier!”. Mijn gezag is kennelijk genoeg om de hond direct te laten reageren. De hond komt naar mij toe. Hijgend. En als hij dichterbij komt zie ik het schuim op zijn bek. Als hij bijna bij mij is roep ik vol bravoure: “En zit!”. En de hond gaat zitten.
Ik kijk naar de hond die met ontblootte tanden, grommend en agressief mij aankijkt. Ineens besef ik mijn benarde situatie. Ik ben hier helemaal alleen met een best gevaarlijk uitziende hond. Als die nu uithaalt en mij aanvalt, ben ik nergens. Ik weet dat ik geen angst moet tonen en de “pact-leader” moet blijven. Alle adviezen van de hondenfluisteraar Cesar schieten door mijn hoofd. Niet achteruit lopen, geen terrein opgeven, niet agressief, hond niet aankijken.
Ik besluit rechtop en met gecontroleerde gezaghebbende stappen (wat dat dan ook zijn ;-)) weg te lopen. Naar voren. Zodat hij kan volgen of kan blijven zitten. Met het risico dat hij mij van achteren kan aanvallen. Maar ik ben de “pact-leader”! Dus ik leid. Ik kijk de hond niet aan en loop rustig maar met ferme passen voorwaarts. Deze seconden bepalen alles…..”loop door Elsa, loop door”…..dan hoor ik vanuit de verte een hoge fluit, een hondenfluit.
Ik draai mij om en de hond zit nog steeds en kijkt mij aan. Weer de fluit. Zijn oren spitsen zich en weg rent hij. Terug van waar hij kwam.
Pas als hij wegrent, haal ik opgelucht adem en voel ik mijn hartslag flink tekeer gaan. Pfffff dat was best spannend.
Nog steeds een beetje bijkomend van dit spannende moment loop ik terug met langzamerhand toch wel een glimlach op mijn gezicht: “ik heb een hert gered, ik heb een hert gered”….nanananana….
Nu durf ik weer. Haha, stoere Elsa was even niet zo stoer.