Vanochtend las ik een interessant artikel over hoe wij als samenleving elkaar, en daarmee soms ook onszelf, een beetje aan het kwijtraken zijn. Zie mijn eerdere post. Misschien is het goed om meer te delen over de momenten dat we elkaar wel degelijk weten te vinden, te vertrouwen en te verbinden. Ik weet dat meer mensen dit doen, o.a. via Facebook. En dat is goed. Waar sociale media veel kan verpesten kan het ook dienen om elkaar te versterken en te verbinden.
Zo had ik vandaag twee van die bijzondere momenten, eigenlijk drie, als je de aanloop er naar toe (eergisteren) meerekent.
Zaterdag kwam ik er namelijk achter dat één van mijn koplampen van de auto het niet meer deed. Gevaarlijk om te rijden en strafbaar in het donker. Ik weet dat het bij mijn auto nogal lastig is om deze te vervangen. De linkerkant heb ik zelf al twee keer verwisseld maar dat kostte mij zeker één uur werk per keer. En beide keren heb ik uiteindelijk de hulp van goede vriend Henk in geschakeld. Reden is dat de koplamp alleen te bereiken is vanuit de motorkap of van onder de auto, langs het wiel.
Vrienden zijn er voor elkaar
Om mezelf veel werk te besparen bedacht ik om langs vrienden te gaan en hulp te vragen. Met z’n tweeën gaat het sowieso beter dan alleen. Jan Zorgdrager was thuis en ging mij helpen. We kwamen er achter dat de rechterkant van de auto een nog veel moelijker bereikbare koplamp heeft dan links en dat je deze koplamp eigenlijk alleen op de tast zou kunnen vervangen. Met behulp van een zaklamp, een spiegel en onze telefoon-camera’s zijn we een half uur aan het priegelen geweest maar helaas, zonder resultaat. Het lukte echt niet. Helaas. Wel nog even bakkie gedaan bij ze wat toch ook weer een ‘lekker’ moment van verbinding is en dan door naar huis.
Vriendelijke mensen bestaan
Zondag hoefde ik alleen overdag te rijden en vandaag dus toch maar naar mijn eigen garage.
Ik weet nu hoe het werkt bij een garage dus als ik aan kom rijden, loop ik de receptieruimte binnen, begroet de hond en omdat er niemand is, loop ik door naar de garage. Ik roep: “Volluk”, en daar verschijnt Andre. Hij is aan het sleutelen aan een auto. “Ik heb een probleempje Andre”.
“Zeg het maar, wat is er?”.
“Koplamp, Mitsubishi Colt, rechtsvoor….”.
“Ai, die zijn lastig ja”.
“Ik ben er eergisteren al zelf mee bezig geweest maar het is niet gelukt”.
“Rijd de auto maar even naar binnen, zal ik even kijken’.
Vervolgens gaat ook hij aan de slag met een zaklamp, met een spiegel en op de tast. Na tien minuten komt ook zijn collega even helpen en zowaar krijgt Andre de koplamp er uit. Nu de nieuwe er nog in! Na heel wat gepruts lukt het hem. 20 minuten later is het gefikst en doen mijn lichten het weer. Hoera!
“Wat krijg je van mij?”, vraag ik Andre.
“Hoofdpijn”, grapt hij met meteen er achteraan, “niets hoor, is goed zo”.
“Heel heel erg bedankt. Super blij mee”.We groeten elkaar en ik vertrek. Ze bestaan echt. Mensen die te vertrouwen zijn en willen helpen.
Een vriendelijke oude man
Die middag ga ik even boodschappen doen en als ik bij de groetenafdeling kom, staat er een oudere man met een plastic zak vol groeten in zijn hand. Hij kijkt mij aan en vraagt: “Kunt u mij helpen? Ik ben sinds kort alleen en weet niet hoeveel spruiten genoeg is voor mij alleen.
”Ik kijk naar de zak vol spruiten. Hij zegt: “Dit zijn er denk ik teveel he?”.
“Ik denk dat u gelijk heeft. Kijk, hier kunnen we ze even wegen”. Het is ruim een halve kilo.
“Dat is wel erg veel tenzij u veel honger heeft”, grap ik naar de man. Hij glimlacht. “Ik dacht het wel, ik haal er wat uit”.
Hij kiepert een deel terug en ik knik dat dit beter is. “Nu nog klaarmaken”, zegt hij.
Ik vertel hem in het kort hoe hij de spruiten kan klaarmaken en welke saus hij er evt over heen kan doen.
Fijn”, zegt hij, “en heel erg bedankt dat u zo attent bent om mij te helpen”.
We groeten elkaar en ik ga verder.
Dit is toch mooi!? Het geeft mij in ieder geval een glimlach en hem ook. Verbinden. Het kan.
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten, maar de echo ervan duurt eindeloos.
Moeder Teresa